Oh, East is East, and West is West, and never the twain shall meet,
Till Earth and Sky stand presently at God’s great Judgment Seat;
But there is neither East nor West, Border, nor Breed, nor Birth,
When two strong men stand face to face, though they come from the ends of the earth!

Kamal is out with twenty men to raise the Border side,
And he has lifted the Colonel’s mare that is the Colonel’s pride.
He has lifted her out of the stable-door between the dawn and day
And turned the calkins upon her feet, and ridden her far away.

Then up and spoke the Colonel’s son that led a troop of the Guides
“Is there never a man of all my men can say where Kamal hides?”
Then up and spoke Mohammed Khan, the son of the Ressaldar:
“If ye know the track of the morning-mist, ye know where his pickets are.
“At dusk he harries the Abazai–at dawn he is into Bonair,
“But he must go by Fort Bukloh to his own place to fare.
“So if ye gallop to Fort Bukloh as fast as a bird can fly,
“By the favour of God ye may cut him off ere he win to the Tongue of Jagai.
“But if he be past the Tongue of Jagai, right swiftly turn ye then,
“For the length and the breadth of that grisly plain is sown with Kamal’s men.
“There is rock to the left, and rock to the right, and low lean thorn between,
“And ye may hear a breech-bolt snick where never a man is seen.”

The Colonel’s son has taken horse, and a raw rough dun was he,
With the mouth of a bell and the heart of Hell and the head of a gallows-tree.
The Colonel’s son to the Fort has won, they bid him stay to eat
Who rides at the tail of a Border thief, he sits not long at his meat.
He’s up and away from Fort Bukloh as fast as he can fly,
Till he was aware of his father’s mare in the gut of the Tongue of Jagai,
Till he was aware of his father’s mare with Kamal upon her back,
And when he could spy the white of her eye, he made the Pistol crack.
He has fired once, he has fired twice, but the whistling ball went wide.
“Ye shoot like a soldier,” Kamal said. “Show now if ye can ride!”
It’s up and over the Tongue of Jagai, as blown dust-devils go
The dun he fled like a stag of ten, but the mare like a barren doe.
The dun he leaned against the bit and slugged his head above,
But the red mare played with the snaffle-bars, as a maiden plays with a glove.
There was rock to the left and rock to the right, and low lean thorn between,
And thrice he heard a breech-bolt snick tho’ never a man was seen.

They have ridden the low moon out of the sky, their hoofs drum up the dawn,
The dun he went like a wounded bull, but the mare like a new-roused fawn.
The dun he fell at a water-course–in a woeful heap fell he,
And Kamal has turned the red mare back, and pulled the rider free.
He has knocked the pistol out of his hand–small room was there to strive,
“‘Twas only by favour of mine,” quoth he, “ye rode so long alive:
“There was not a rock for twenty mile, there was not a clump of tree,
“But covered a man of my own men with his rifle cocked on his knee.
“If I had raised my bridle-hand, as I have held it low,
“The little jackals that flee so fast were feasting all in a row.
“If I had bowed my head on my breast, as I have held it high,
“The kite that whistles above us now were gorged till she could not fly.”
Lightly answered the Colonel’s son: “Do good to bird and beast,
“But count who come for the broken meats before thou makest a feast.
“If there should follow a thousand swords to carry my bones away.
“Belike the price of a jackal’s meal were more than a thief could pay.
“They will feed their horse on the standing crop, their men on the garnered grain.
“The thatch of the byres will serve their fires when all the cattle are slain.
“But if thou thinkest the price be fair–thy brethren wait to sup,
“The hound is kin to the jackal-spawn–howl, dog, and call them up!
“And if thou thinkest the price be high, in steer and gear and stack,
“Give me my father’s mare again, and I’ll fight my own way back!”

Kamal has gripped him by the hand and set him upon his feet.
“No talk shall be of dogs,” said he, “when wolf and grey wolf meet.
“May I eat dirt if thou hast hurt of me in deed or breath;
“What dam of lances brought thee forth to jest at the dawn with Death?”
Lightly answered the Colonel’s son: “I hold by the blood of my clan:
“Take up the mare for my father’s gift–by God, she has carried a man!”
The red mare ran to the Colonel’s son, and nuzzled against his breast;
“We be two strong men,” said Kamal then, “but she loveth the younger best.
“So she shall go with a lifter’s dower, my turquoise-studded rein,
“My ‘broidered saddle and saddle-cloth, and silver stirrup twain.”
The Colonel’s son a pistol drew, and held it muzzle-end,
“Ye have taken the one from a foe,” said he. “Will ye take the mate from a friend?”
“A gift for a gift,” said Kamal straight; “a limb for the risk of a limb.
“Thy father has sent his son to me, I’ll send my son to him!”
With that he whistled his only son, that dropped from a mountain-crest
He trod the ling like a buck in spring, and he looked like a lance in rest.
“Now here is thy master,” Kamal said, “who leads a troop of the Guides,
“And thou must ride at his left side as shield on shoulder rides.
“Till Death or I cut loose the tie, at camp and board and bed,
“Thy life is his – thy fate it is to guard him with thy head.
“So, thou must eat the White Queen’s meat, and all her foes are thine,
“And thou must harry thy father’s hold for the peace of the Border-line.
“And thou must make a trooper tough and hack thy way to power
“Belike they will raise thee to Ressaldar when I am hanged in Peshawur!”

They have looked each other between the eyes, and there they found no fault.
They have taken the Oath of the Brother-in-Blood on leavened bread and salt:
They have taken the Oath of the Brother-in-Blood on fire and fresh-cut sod,
On the hilt and the haft of the Khyber knife, and the Wondrous Names of God.

The Colonel’s son he rides the mare and Kamal’s boy the dun,
And two have come back to Fort Bukloh where there went forth but one.
And when they drew to the Quarter-Guard, full twenty swords flew clear
There was not a man but carried his feud with the blood of the mountaineer.
“Ha’ done! ha’ done!” said the Colonel’s son. “Put up the steel at your sides!
“Last night ye had struck at a Border thief–to-night ’tis a man of the Guides!”

Rudyard Kipling.The Ballad of East and West.

tlum. Anna Bańkowska

From <https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-86/artykul/ballada-o-wschodzie-i-zachodzie>

Wschód to jest Wschód, a Zachód – Zachód i nigdy nie zejdą się razem,

Dopóki Ziemi i Nieba na sąd Bóg swoim nie wezwie rozkazem.

Lecz furda Zachód albo Wschód, kraj, rasa, urodzenie,

Gdy zejdzie się siłaczy dwóch, choćby i z krańców Ziemi.

Kamal dwudziestkę swoich zuchów skrzyknął, by zamęt siać na granicy,

Ukradł spod stajni chlubę pułkownika, klacz droższą od oka źrenicy.

Wywiódł ją, ledwie nastał świt, bez żadnych ceregieli,

Odwrócił jej podkowy w mig, i tyle go widzieli.

Wtedy wystąpił pułkownika syn, dowódca Hindusów oddziału:

– Czy żaden z was, żołnierzy mych, nie słyszał nic o Kamalu?

Wtedy wystąpił Mohammed Chan, syn ressaldara: – Niestety!

Sprawdź, gdzie się kryje poranna mgła, a znajdziesz jego pikiety.

O zmroku nęka on Abazai, o świcie pod Bonair się skrada,

Lecz będzie mijał Fort Bukloh, tamtędy mu droga wypada.

Staraj się ptaka wyścignąć w locie i konia w galopie nie żałuj,

A z łaski Boga złapiesz go w Forcie, nim minie przełęcz Jagai.

Lecz jeśli przełęcz Jagai minie, to lepiej zawróć już z dala,

Bo na równinie tej wzdłuż i wszerz czają się ludzie Kamala.

Skały tam z prawej, skały z lewej strony, a między nimi cierń lichy;

Nagle trzask słyszysz odwiedzionej broni, choć ludzi ni widu, ni słychu.

Syn pułkownika zaraz konia dosiadł, a diabeł to był narowisty,

I łbem zarzucał, pianę z pyska toczył, jak potępieniec ognisty.

Syn pułkownika do Fortu dotarł, do stołu go tam prosili,

Lecz kto złodziejom po piętach depcze, nie lubi tracić ni chwili.

Gnał w skok przed siebie, gniadosza nie szczędził, Fort dawno w tyle zostawił,

Gnał, zanim wreszcie klacz ojca dopędził pod samą przełęczą Jagai.

Dopędził klacz ojca i widząc, że Kamal wciąż się nie rusza z jej grzbietu,

Do strzału się złożył i wziął go na cel i szarpnął za spust pistoletu.

Wypalił raz jeden, wypalił raz drugi, świsnęła kula chybiona.

– Strzelasz jak żołnierz – powiedział Kamal – lecz co wyciśniesz z konia?

I znów pod górę, przez przełęcz Jagai, gdzie diabeł wichry w tan goni,

Śmiga jak rogacz rozjuszony gniadosz, lecz klacz niczym młoda łani.

Gniadosz się na wędzidle zaparł, ociąga się i boczy,

a dla kasztanki to jest fraszka; jak panna się z nim droczy.

Skały tam z prawej, skały z lewej strony, a między nimi cierń lichy;

trzykroć trzask słychać odwiedzionej broni, człowieka ni widu, ni słychu.

Wyścignęli już w pędzie sierp księżyca blady, tętent się niósł aż do ranka;

Niczym byk wściekły rwał do przodu gniady, jak sarna sadziła kasztanka.

Wtem pada rumak, z nim jeździec upada, runęli nad brzegiem strugi;

Kamal zawraca kasztankę i zsiada, pomaga mu stanąć na nogi.

I wytrąciwszy mu z dłoni pistolet – a miejsca było tam mało –

powiada: – Tylko z łaski mojej tak długo żywy jechałeś.

Przez mil dwadzieścia nie było ni krzaków, ni skały, aby się schować,

a jednak mój człowiek ze strzelbą przy oku gdzieś musiał w kucki warować.

I gdybym tylko dał mu ręką znak, a przecież trzymałem ją nisko,

stado szakali zbiegłoby się w mig, ucztować na pobojowisku.

I gdybym głowę opuścił na chwilę, a przeciem wysoko ją trzymał,

kani, co teraz pod chmurami kwili, brzuch z żarcia by się uginał.

I odparł lekko pułkownika syn: – Pofolguj zwierzętom i ptakom,

lecz zważ, kto zgłosi się po moje szczątki, nim fetę wyprawisz kamratom.

Bo gdy się tysiąc żołnierzy tu stawi, by moje kości stąd uwieźć,

zapewne ceny tej uczty szakali koniokrad nie będzie mógł unieść.

Nakarmią konie waszym zbożem z pola, do cna spichlerze spustoszą,

Ze strzech waszych obór ogniska rozpalą i bydło na mieczach rozniosą.

I jeśli uznasz tę cenę za godną, bo twoi na ochłap czyhają,

wszak pies szakala jest dalekim dalekim krewnym, więc wyj, psie, niech się

zbiegają!

Ale jeżeli cena ci nie w smak – w ludziach i sprzęcie, i ziarnie –

to oddaj klacz, a o powrót mój bić mi się z tobą wypadnie.

Kamal za rękę młodzieńca pochwycił i patrząc mu w oczy, powiada:

– Nie godzi się wspominać psy, gdy stary wilk z młodym gada.

Niech gryzę ziemię, gdybyś z ręki mej na mieniu ucierpiał czy gardle!

Lecz czemu tak ze śmierci kpisz, co ci pomogły te szable?

I odparł lekko pułkownika syn: – Powinność dla krwi mej zwycięża.

Zaś klacz ojcowską przyjmij w darze mym; na Boga, nosiła dziś męża!

Wtem do młodzieńca podbiega kasztanka, o pierś mu się pyskiem ociera.

– Dwa my siłacze są – rzecze Kamel – lecz ona młodego wybiera.

Niech zatem idzie, lecz wyposażona w wodze turkusem nabite,

dodam jej także dwa srebrne strzemiona i siodło haftem okryte.

Wyjął pistolet pułkownika syn i lufą do tyłu obrócił.

– Jeden zabrałeś jeńcowi – rzekł mu – od przyjaciela przyjm drugi.

– Więc dar za dar – odpowie Kamal – ramię za ramię stawiam.

Ojciec twój syna za mną słał, ja swego mu dziś oddawam.

Gwizdnął przeciągle, zaś jedynak jego, ni chwili nie mitrężąc,

w skok runął spod szczytu i zastygł jak lanca, przed ojca obliczem się prężąc.

– Odtąd do śmierci lub mego rozkazu – w kantynie, w stanicy, w obozie –

Twoje życie jest jego, a twym przeznaczeniem jest strzec go, bo głową odpowiesz.

Odtąd na wikcie ty Białej Królowej, na wrogów jej masz polować

I nawet ojca swego musisz nękać, by pokój graniczny zachować.

A jako żołnierz bądź mężny i hardy, to się do szarży przebijesz,

Pewnie mianują cię ressaldarem, gdy mnie stryczek włożą na szyję.

Spojrzeli sobie młodzieńcy w oczy i fałszu się nie dopatrzyli;

Przysięgli sobie braterstwo krwi, na chleb i sól śluby złożyli.

Przysięgli sobie braterstwo krwi na ogień, darń świeżo wyciętą,

przysięgli na chajberski nóż, na bogów imiona święte.

Dosiadł syn pułkownika klaczy, zaś chłopak Kamala gniadego,

wrócili obaj do Forth Bukloh, lecz wjazd był tam dla jednego.

A gdy dotarli razem do strażnicy, dwudziestka mieczy rozbłysła,

z oczu zbrojnego oddziału Hindusów nienawiść plemienna wytrysła.

– Stać! Stać! – zakrzyknął syn pułkownika – I broń opuścić do nogi!

Wczoraj ścigaliście w nim rozbójnika, dziś to towarzysz nasz drogi.

Wschód to jest Wschód, a Zachód – Zachód i nigdy nie zejdą się razem,

Dopóki Ziemi i Nieba na sąd Bóg swoim nie wezwie rozkazem.

Lecz furda Zachód albo Wschód, kraj, rasa, urodzenie,

Gdy zejdzie się siłaczy dwóch, choćby i z krańców Ziemi.

Rudyard Kipling. The Ballad of East and West.

Rudyard Kipling.The Ballad of East and West.